rit 18: bubbelgum
13 augustus 2012 - Doornik, België
I'm dreaming dreams,
I'm scheming schemes,
I'm building castles high.
They're born anew,
Their days are few,
Just like a sweet butterfly.
And as the daylight is dawning,
They come again in the morning.
Soms schrijf je bepaalde dingen te vroeg. 2 dagen geleden hadden we enkele kasseistrookjes getrotseerd en dachten dat we echte Tom Boonens waren die niet bang waren voor eender welke kassei die onze weg nog zou kruisen. Waren we even fout met onze theorie. Het begon anders allemaal zeer rustig. Na 20 km reden we Cambrai binnen. De plaatselijke gemeenschap maakte zich op voor de wekelijkse mis, maar die kon pas beginnen nadat enkelen van ons een zegening hadden gekregen. Het besef groeide plots ook dat we wellicht ook ons laatste kaarsje hadden gebrand in Frankrijk. Een licht gevoel van tristesse overviel ons allen. Maar toen we lazen waar we precies vertoefden, fleurden we meteen weer op: Place Saint-Sépulchre. Het Graf kom je echt overal tegen.
I'm forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air,
They fly so high,
Nearly reach the sky,
Then like my dreams,
They fade and die.
Fortune's always hiding,
I've looked everywhere,
I'm forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air.
Daarna ging het bijzonder vlot over zeer goed berijdbare wegen. Het leek een makkie te worden vandaag. Tot we plots in Warlaing met onze neus voor een kasseistrook stonden. Zoals gezegd, bang hadden we hier al lang niet meer voor. Dus knallen maar. Maar na 200m leek het einde nog niet in zicht en 1 km later voelden we toch meer dan een lichte wanhoop. Onze fiets werd regelmatig de lucht in gekapulteerd en je voelde de ketting ongevraagd van de ene versnelling op de andere springen. Zagen we nu in de verte geen huizen staan? Dat moest toch het einde van onze lijdensweg betekenen? Na 3 km volledig door elkaar geschud te zijn, was daar de verlossing. De macadam leek wel het licht op het einde van een hele donkere tunnel. Even afstappen van de fiets. De clowneske bewegingen die gepaard gingen met het rondstappen, leerden toch wat een schade kasseien aan je lichaam doen. Al bij al toch een hele belevenis en in niets te vergelijken met de kasseistrookjes die we 2 dagen geleden al heel wat vonden. Maar 5 kilometer later zagen we weer een grote massa kasseien op ons afkomen. Ons gezicht betrok toch wel een beetje, maar veel keuze hadden we niet. Een local vertelde ons dat het echte stroken uit de kasseiklassieker waren. Zijne Wijsheid laat ons echt van alles proeven.
They fly so high,
They reach the sky,
And like my dreams,
They fade and die,
Fortunes always hiding,
I looked everywhere,
I'm forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air.
En toen zag ik een rode streep door het bordje Rumegies staan. En een enorme droefheid overviel mij. Dit was het dan voor Frankrijk. Het bordje France op de Col du Somport leek achter de hoek te liggen, maar plots staan we aan de andere kant van het land. Frankrijk had ons zoveel geboden, zoveel gezichten laten zien en plots was dat allemaal voorbij. Het zien van het bordje België zorgde voor heel wat gemengde gevoelens. Ja, we zullen heel blij zijn om familie en vrienden weer te zien, te knuffelen of er een gezellige pint mee te gaan drinken, maar het voelde ook aan als het begin van het einde van ons avontuur. Voor de grens hielden we met zijn allen halt. We dronken wat orangina, aten een koekje, haalden herinneringen op en de kolonel liet de lachsalvos afgaan met zijn zoveelste geslaagde mop. Maar toen staken we echt de grens over. Ik had waarempel zin om een traantje weg te pinken.
I'm forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air,
They fly so high,
Nearly reach the sky,
Then like my dreams,
They fade and die.
Fortune's always hiding,
I've looked everywhere,
I'm forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air.
Ik weet niet wie dit liedje kent. Bubbels, daarmee zou Ludo, de man van Patricia of Patrice voor de kinderen, ons opwachten aan de grens. De arme man reed echter verloren tussen de velen weilanden en kasseien. Wie neemt het hem ook kwalijk? Dat kan toch iedereen gebeuren. Maar toen hij breed lachend met twee glaasjes bubbels op ons stond te wachten op de camping, klinkten we op de vriendschap. Want dat heeft Frankrijk ons gebracht. Vriendschap en verbondenheid voor het leven.
En dat is waar dit liedje over gaat.
Salutations de Belgique,
Tom
We kijken er naar uit om jullie weer te zien.
Proficiat voor deze grote prestatie!
Wij zullen jullie allemaal binnen enkele uren graag verwelkomen op Kempense bodem. Succes voor de laatste kilometers.
Nu is het echt aftellen naar morgen: emoties alom, vermoed ik. Ook bij de volgelingen thuis, hoor!
Het was leuk om jullie verslagen te lezen en zo jullie tocht te kunnen volgen. Dikke pluim voor de verslaggever!
Genieten maar van de laatste loodjes!
Ik ben er woensdag jammer genoeg zelf niet bij, maar er zijn er die jullie in mijn plaats mee verwelkomen...
Griet Willems
Niet getreurd want thuis zullen jullie in de watten gelegd worden omdat ze jullie zolang hebben moeten missen, denk daar maar aan! :-)))
Nog veel succes voor de laatste ritten en ik hoop dat in dit geval "de laatste loodjes wegen het zwaarst" niet van toepassing is!
Tot in Tongerlo!
Groetjes!!!
Welkom terug in ons landje, al zaten jullie precies elke avond een beetje bij ons in de zetel...
Geniet nog van de laatste momenten!
Tot woensdag.
francinne
Bij thuiskomst ben je verbaasd dat alles en iedereen hetzelfde is gebleven.
En toch..., en toch is er iets...... je voelt jezelf veranderd.
Tja, daar dient andere werelden verkennen voor.
Proficiat voor datgene wat jullie gepresteerd hebben: ons respect hebben jullie allemaal !
We zijn blij dat wij dit grote avontuur enkele dagen hebben mogen meebeleven, al was het dan vanuit onze comfortabele auto...
Nog maar even nu en dan begeleiden we jullie, zeer nederig, op de fiets voor jullie allerlaatste kilometers naar Turnhout.
Ja ja, jullie gaan Frankrijk missen, maar jullie gaan dit hele gebeuren zeker en vast ook missen.
Hoewel het ook wel tijd is om eerst even familie en vrienden terug te zien en al die verhalen te kunnen vertellen!
Ik vind het nog altijd ongelooflijk hoe jullie hierin geslaagd zijn!
Bedankt voor de verslaggeving. Ik vond het leuk om zo nauwgezet te kunnen volgen.
Tot woensdag!
Fijn dat jullie weer in België zijn. Steeds dichter bij de eindmeet.
Veel respect voor de prestatie die jullie geleverd hebben. We kijken uit naar woensdag.
Ik vind het heel knap wat jij en de rest van de groep hebben gepresteerd. Ben er zeker van dat je anderen er mee door hebt gesleurd om te blijven volhouden en door te gaan tot het bittere einde. Bravo en tot ziens. Vele groetjes van Liesa Kobe Lucas Jutta en Merel. xxxxx
Dooreengeschud of niet, jullie hebben dat super gedaan!
Vergeten jullie niet om nog "EVENTJES" langs Charleroi te rijden, want Maurice moet daar nog "IETS" ophalen dat hij bij het inchecken heeft achtergelaten!
Nu tel ik de uren af tot het blije weerzien.
xxx
ps Hebt ge nog genoeg wc-rollekes?
Nog 2 nachtjes slapen en er zullen er hier in Hoogstraten mensen content zijn dat je terug bent. Ons ma, ons pa en ik natuurlijk ook, kijken elke avond zo uit naar je verslagje. Apetrots zijn ze. Onze Niel heeft je hondje meegenomen naar Berchem om daar voor hem te zorgen en ons Sam kijkt er ook naar uit wanneer zijne peterterug is. Ik heb het gevoel dat ik op ontploffen sta, maar ik doe mijn best om nog eventjes te wachten hoor.
Amuseer je nog goed, maar als ik het zo allemaal lees, lijkt me dat geen probleem!
Probeer bewust nog als 'Zaragoza team' van de laatste avond samen te genieten. Laat alle mopkes nog s de revue passeren, vertel al de verhalen nog s een keer en zing er nog s lekker op los, zoals alleen jullie dat kunnen! Vanaf morgen in Tongerlo zullen we met iets meer zijn!
Mannen, het ga jullie goed!! Ik mis jullie... Was het al maar morgen!
Tot in Tongerlo!!!! X
"O Vaderland, o edel land der Belgen,
Zo machtig steeds door moed en werkzaamheid,
De wereld ziet verwonderd uwe telgen,..."
Enfin, "Le jour de gloire est arrivé"!
verdiend.!! we zijn blij dat jullie weer in Belgieland vertoeven zodat
we elkaar weldra weerzien. ik kan begrijpen dat het gepaard gaat met dubbele gevoelens, want zo samen onderweg dat heeft iets speciaals, he Tin, voor mij was dat toch het geval en dat was dan maar 2 dagen, dus diejen band zal wel blijvend zijn.
Ik zou zeggen GENIET NOG VAN ELKAAR voor de laatste kilometers
en hopelijk een VEILIGE AANKOMST morgen. Tot woensdag voor nen dikke knuffel, bedankt voor de leuke berichtjes xxx