rit 7: duinencross
1 augustus 2012 - Hourtin, Frankrijk
La mer
Qu'on voit danser le long des golfes clairs
A des reflets d'argent
La mer
Des reflets changeants
Sous la pluie
Charles Trenet dacht blijkbaar met evenveel passie en romantiek over de zee als wij. Vandaag was het eindelijk zo ver. Na de dorheid van Aragon, de bultjes van de Pyreneën en de eindeloosheid van de Landes, wachtte de Atlantische Oceaan op ons.
Moeilijk zou het niet zijn vandaag, werd luid verkondigd aan het ontbijt. Het was immers altijd rechtdoor. Een fietspad zou ons langs de duinen voeren naar etappeplaats Hourtain. Even Mios uitrijden en de zand- en zoutgeur kwam je tegemoet. Toen de eerste appartementsgebouwen na 15 km opdoken in Lanton wisten we het zeker. Lang zou het niet meer duren. We doken de duinen in waarbij we soms eerder het gevoel hadden door het kabouterbos in Kasterlee te fietsen. Sommigen voelden zich onmiddellijk thuis. Enkel de krekels verraden dat we ergens anders moesten zijn. We reden door Andernos, Arès, Grand Crohot, althans dat vermoedden we toch, want veel meer dan duinen kregen we niet te zien. Na 50 km was het welletjes. Nog steeds geen zee gezien. Weliswaar hadden we de eerste monokini al gespot en hadden sommigen van ons zelfs enkele naaktfietsers gekruist, maar we waren toch voor die grote blauwe massa gekomen? Toch maar fiets in de hand en over de duin en daar was ze: de zee, de zee, de zee!!!! Even genieten van de grote golven waar surfers volledig hun gang konden gaan, maar daarna weer de fiets op. We kronkelden weer door de duinen en kwamen zowaar een ware duinenhaarspeldbocht tegen. Een enkeling belandde net niet in het decor. In Lacanau toch maar even pauze en de nodige energie aanvullen en weer de fiets op. Die laatste 40 km zouden we wel even snel doen.
Plots versmalde het fietspad tot nauwelijks een halve meter breed. Opletten was de boodschap wat in het zand daarnaast wilde je niet belanden. Een fietser kruisen ging niet en het was oppassen voor de diepe putten in de weg. De vermoeidheid begon daarna de kop op te steken. Het fietspad groeide aan tot een fietspad voor reuzefietsen, maar na 80km hadden we het wel gehad met al die bomen, al het zand en het getsjirp van al die krekels. De schoonheid ervan verdween langzaam en het was aftellen naar Hourtin. Hourtin-Plage verraadde dat we niet ver meer uit de buurt waren. Even nog afslaan naar rechts en nog 11km alles geven. We maakten meteen kennis met een nieuwe sensatie: wind in de rug. Met ons laatste restje energie draaiden we de camping op. Althans voor de meesten, want sommigen hadden nog aardig wat last om de weg van Hourtin-Plage naar Hourtin te vinden...
Salutations de Gironde,
Tom
Tot binnenkort.
Dat was weer effen geleden.
Maar helaas geen monokini's of naakfietsers te bespeuren in mijn buurt.
Ik wist het dat jullie spannende dingen gingen tegenkomen...
Groetjes
Fanny
Veilige rit morgen voor iedereen!
Groetjes
Hitte in de duinen...niets voor mij. (he papa) Lacanau, de zee...das beter. Veel drinken. Tot morgen
veel moed langs de onverwachte duinenwegen.
Mimi
En naar't eind van de week is er versterking op komst in de ploeg;dat wordt beslist een blij en feestelijk weerzien...
Moesten jullie morgen ,na de overzet,even tijd hebben, dan is de moderne kerk van Royan een aanrader,vooral binnenin. Myriam heeft die al bezocht,denk ik.
Een dikke knuffel aan iedereen. An
Veel courage verder, en speciaal voor morgen, dus stukje voor stukje de elf honderd en zoveel km volgens An Lescouhier.
Hier is alles zoals we het verwachten: het begint te donderen, er komt een onweer, hopelijk liggen jullie veilig droog in jullie driesterrenhotelten! ik zit alvast droog op de vijfde verdieping in mijn driesterrenappartement. Allemaal nog veel succes en tot een volgende mail of reactie. Groetjes, ikkie
Morgen Royan? Daar zijn we begin juli ook geweest. Zaaalig, de haven, de dijk en vooral DE ZEE!
Blijven gaan! groetjes aan iedereen
Vandaag even wind in de rug! Gelukkig!