rit 20: de laatste keer
14 augustus 2012 - Tongerlo, België
Zaragoza, Zaragoza dat is de stad van m'n dromen
Zaragoza, Zaragoza waar wij nu vandaan komen
We kregen een lintje in Zaragoza
We dronken een pintje in Zaragoza
We stonden precies nog pas in Zaragoza
Maar hier zijn we plots alweer terug
De laatste avond gisteren ging gepaard met heel wat gezangen, toch maar naarstig op zoek naar een pelgrimslied. Om middernacht werden we even opgeschrikt. Even vreesde we dat zombies echt bestaan, maar het was een dame in witte badjas die de gevleugelde woorden sprak: ‘Ik ben hier de baas en jullie gaan nu zwijgen. Anders gooien we jullie hier buiten.’ Ik had ze graag mijn tentje zien opbreken, mijn slaapzak zien oprollen en mijn luchtmatras zien leeglaten om het daarna allemaal in de juiste tassen te steken, maar we besloten toch maar een toontje lager te zingen en het pelgrimslied te laten voor wat het was.
Als u de titel leest, denkt u wellicht: ‘Oei, de kilometers beginnen echt te wegen want hij zit er een dagje naast.’ Maar toen we vanmorgen opstonden, voelde het toch aan alsof we vandaag aan de laatste echte rit begonnen. We trokken ons gezamenlijk op gang en volgden het spoor van Zijne Wijsheid. En zoals het zijn status past, leidde hij ons geruisloos Londerzeel uit. Het sein voor de verkenners om het hazenpad te kiezen. Een kilometer of 5 later volgde een zoveelste hoe-kan-da-na-moment. De verkenners kijken er al lang niet meer van op als de bus op miraculeuze weer voor ons uitrijdt. Ik kon zelfs de licht spottende blikken smaken, beseffende dat dit waarschijnlijk de laatste keer was. Tradities hou je graag in ere.
Plots zaten we in Mechelen en dat gaf me een raar gevoel. Het was gisteren al even opkijken om in Geraardsbergen de eerste Nederlandstalige affiche te lezen en het was nog vreemder om Nederlands te horen praten door de mensen. Maar dit ging nog verder, hier kende ik de weg. Voor wie de laatste dagen de blog heeft gelezen, weet hoe dit voor een verkenner moet voelen. Thuis is niet veraf meer.
In Heist op den Berg deden we ons laatste terrasje samen. De eskimo ‘s, dubbele zero ’s en koffies werden gretig opgedronken. Een duvel of leffe was er niet te bespeuren. Sommigen hadden duidelijk hun lesje geleerd. En dan was het de laatste rechte lijn naar Tongerlo. Hulshout kruiste onze weg, evenals dorpjes als Wiekevorst en Voortkapel, maar dan doemde de abdij van Tongerlo voor ons op. Ik voelde me mentaal helemaal leeglopen. Het was over, we waren er. De laatste rit zat er op. Blij dat we allen het gehaald hadden, droef omdat het grote avontuur voorbij is.
Morgen nog een feestrit met vele collega ‘s, familie en vrienden. Het gaat deugd doen om iedereen te zien die ons de voorbije weken zo hard gesteund hebben. We kijken er allemaal hard naar uit. Voor degenen die er zin in hebben, leer het bovenstaande liedje van buiten, dan kan u het morgen uit volle borst meezingen.
Maar u moet me nu verontschuldigen want de barbecue wordt hier aangestoken. We gaan er nog eens helemaal voor gaan.
Het is immers de laatste keer…
Groetjes uit Tongerlo,
Tom
P.S. Auteur, mogen wij erop wijzen dat er een voetbalploeg stuurloze zielen smachtend wacht op uw leiderschap om hen doorheen woeste gevaren te leiden? (en waarschijnlijk is deze niet de enige ;-)) Nu uw odyssee erop zit, zijn de verwachtingen van de verloren schapen niet minder dan het splitsen van minstens één zee. Welkom terug in de dagelijkse sleur die het zwarte gat licht verteerbaar zal maken! De zero staat klaar.
En. . . jammer genoeg, nu weer naar het 'echte' leven.
Geniet nog lang na van het hele avontuur!
'Wie van de herinneringen leeft, leeft tweemaal.'
We doen het morgen toch wel rustig aan tussen Tongerlo en Turnhout? Niet te rap hé!
We gaan wel jullie vakantielectuur missen!
FERM, gewoon echt verschrikkelijk FERM!!!!
Ik kijk zo uit naar morgen Tom, misschien heb ik een klein verrassinkje bij. Da hebt ge wel verdiend nie?
We zijn gisteren Tongerlo al gaan 'verkennen' met opa, dus we gaan nie verloren rijden.
Kus van je ma en pa, en de ganse familie.
Tot morgen.
Succes nog voor morgen!
Succes met het laatste tripje morgen. Geniet ervan.
Tom, het dagelijks verslag ga ik wel heel erg missen. Het was heel fijn om te lezen.
Tot morgen!
Proficiat aan alle fietsers en hun gevolg.
Veilig terug op Kempense bodem!
Geniet nu nog na van de belevenissen en geniet ook van de komende rustdagen. Groetjes, Mimi
Iets om nog jaren van te genieten !
Denise Vandenhout