rit 16: Parijs - Roubaix
10 augustus 2012 - Carlepont, Frankrijk
De wekker is nooit mijn vriend geweest. Ik heb al een tijdje geleerd om niet gewekt te worden door een liedje dat ik graag hoor. Ik bouw er immers steevast een haatrelatie mee op. Niet iedereen is een ochtendmens. Maar vanochtend draaide ik me vanochtend nog een keertje om, en nog een keertje, en nog een keertje,… Met een verwaaide kop kroop ik op den duur mijn tent toch maar uit. Vlot er uit springen, zit er niet echt meer in. De spiertjes beginnen toch stilaan een beetje te protesteren, al heeft het bij sommigen ook te maken met de grootheid van een tent. Je krijgt soms echt medelijden als enkelen zich uit hun dwergtent wurmen.
De rit door Parijs had zijn tol geëist, niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Daar was iedereen het over eens tijdens het ontbijt. Iedereen had wat last van stramme spieren en de roep om massagespecialist Hilde klonk luid. Zelfs de mooiste kathedralen takelen wel eens af. Maar wees gerust, onze tempels van lichamen vertonen hier en daar misschien een klein mankementje, het gebouw staat nog stevig recht.
Even na half negen sprongen we de fiets op. 97 km scheidde ons van Carlepont. We reden recht Picardië binnen en maakten na een twintigtal kilometer kennis met een nieuw hindernis op onze tocht. Het begon met de slechts aangelegde weg ooit. Hier en daar merkte we een probeersel van oplapwerk, maar het maakte het fietsen alleen maar erger. Net als de ellende voorbij leek te zijn, kregen we nog een fikse helling voorgeschoteld. De opwarming was nu wel definitief voorbij. Het serieuze werk was begonnen. In Plailly en Chaalis moesten we telkens een fikse kasseistrook verwerken waarbij we elke spiertje, elke vezel voelden denderen op deze oneffen kopjes. Sommigen vreesden dat hun fiets uit elkaar zou vallen, maar gelukkig kunnen die tegen enkele stootjes. Tussendoor werden we verwend met een wijds, glooiend landschap. Met de zon op je snoet was het intens genieten. We zagen ook in de verte Montepilloy liggen en de weg er naar toe. Ach, dat bergje zouden we ook wel even nemen. Met onze stramme spieren gingen we nog eens een keertje flink op de trappers staan. Een banaantje zou er nu wel in kunnen en als engelen uit de hemel stonden even later in Nery Mia en Dries te zwaaien. Boterhammen, druifjes en enkele mueslirepen zorgden voor nieuwe krachten. En die zouden we nog nodig hebben. We reden Compiègne binnen en werden verwelkomd door een monument ter herdenking van de wereldoorlogen. Hier werd immers het verdrag getekend dat het einde van de eerste wereldoorlog betekende. Om dat ons zeker niet te doen vergeten, mochten we door een fraaie stadspoort rijden die de slechtst mogelijke kasseistrook inluidde van de dag. We waanden ons even in het bos van Wallers. Carlepont was niet ver meer. We mochten nog een tiental kilometer proeven van de D130, weliswaar geen kasseien, maar wel een verschrikkelijk vervelend wegdek. Moegetergd denderden we de camping binnen. Maar hoe moe we waren, na de nodige cola, pintjes, witte wijnen, chipjes en kerstomaatjes kwamen de dagverhalen weer boven. De vermoeidheid eist stilaan zijn tol, maar dat kan je in de verste verte niet van de sfeer en gezelligheid zeggen.
Onze bewondering voor Tom Boonen en consoorten is vandaag alleen maar toegenomen …
Salutations,
Tom
PS De internetverbinding vandaag is een ramp. Het is dus even langer wachten op foto 's.
Ik zing mee op mijne traveau;
En wat die massage betreft, in Tongerlo zal ik jullie met open armen opwachten en voor zij die het willen...
Volhouden nu, het kort nu echt op !
Tot morgen op de blog.
Vandaag eerste werk: mijn 2 kapoentjes oppikken bij mijn boer. En niet de tent afbreken. Toch wel beetje gek. Wat had ik die rakkertjes gemist! Het weerzien was dan ook heel warm! Het probleem is nu wel dat ik ook jullie een beetje mis... Het is ook nooit goed hé!
Ik heb enorm genoten van de afgelopen week, van jullie, van onze VAG taak, van Frankrijk. En ben dan ook heel trots om van het Zaragoza avontuur te hebben mogen proeven, al was het maar een beetje vanop de zetel van een camionette.
Mijn respect en bewondering voor jullie allen!!!! Hou vol, ondanks de stramme spieren en de vermoeidheid die toeslaat. Hou de moed erin! Ik ben ervan overtuigd dat jullie allemaal heel trots en met opgeheven hoofd de eindmeet zullen halen. GO GO GO!
Dikke knuffel
Kathleen
P.S. Heb ik al gezegd dat ik een huis gekocht heb?
Voor de rest was hij heel jaloers op jullie avontuur, hij als fietser in hart en nieren!! En de plannen voor een soortgelijke trip worden al gesmeed!!
http://www.youtube.com/watch?v=zo54AUkOkjQ
Toch volhouden hoor en genieten van de sfeer. Het is nog maar 5 keer slapen en dan zijn jullie er. GEWELDIG!
Nu al dikke proficiat voor al jullie inspanningen. We blijven het op de voet volgen.
Groeten aan iedereen
Trappen, graffers, trappen, wij zullen hier eens een kaarsje branden ...
Supporteren dat wij doen! Horen jullie het? Voelen jullie het? Helpt het?
Hou jullie haaks!
Karolien Van Mierlo
Onze Tibo vroeg net nog:' Wanneer mocht ik alweer bij oma en opa in de tent slapen?'
tot in Tongerlo
'k Zal wat harder duwen, dan gaat het trappen gemakkelijker.
Tot dinsdag.
Ik denk dat Jan eens wat van zijn "paardenzalf" moet uitlenen aan de groep. Anders kom ik wel eens af om een spelletje te spelen. Maar dan moet ik die villa weer opzetten en dat zie ik niet zitten. Ik zou niet willen dat er "iemand" zich weer als kaboutertje zou voelen.
En hoe zit het met de "relaties"??? Misschien moet Tom zelf eens beginnen zingen? Gegarandeerd dat iedereen dan sneller gaat fietsen.
Ook ik tel af naar de 14de. Moeten we smoutebollen meebrengen, want het is al kermis hier.
xxx
en denk woensdag : We hebben het toch maar gedaan!!!!! Niemand pakt ons dit nog af!!! Het is ons gelukt!!!!
Nog even geduld en doorzettingsvermogen en jullie kunnen terug genieten van jullie eigen stekje en gezinnetje in de kempen en een wel verdiende rust.
Hou er nog effen de moed in en voor iedereen nog eens een dikke proficiat voor zo'n knappe prestatie!!!!!
Hou er de moed nog even in en tot over een paar dagen!
De verhalen en foto's blijven altijd even geweldig!
Tof dat de foto's gearriveerd zijn: ze spreken weer boekdelen. De kolonel heeft dan eindelijk zijn Magnum te pakken gekregen.
Groeten en tot binnenkort.
¿Ya habéis llegado?
Felicidades a todos y ENHORABUENA!!!
Mercedes- Zaragoza
Comunidad de canonesas (Zaragoza)