rit 10: la première moitié
4 augustus 2012 - Ingrandes, Frankrijk
Vandaag leek een heel gewone dag te worden. Ocharme een ritje van 69 km. Maar dat was zonder Zijne Wijsheid gerekend. Hij vertelde ons dat we vandaag na 52 km in het dorpje Chezelle precies in de helft van onze trip zouden zijn. Sommigen van ons hoopten echter stiekem na de avonturen van de laatste dagen dat ze eigenlijk dit historische punt al overschreden hadden.
Op weg naar Ingrandes dus. En ik liet even mijn gedachten gaan. Ik dacht aan zuster Isabelle en An die het eerste fluitsignaal hadden gefloten en de tocht in gang hadden gezet. Het klooster was toch een bijzonder moment en de eerste bewustwording dat we toch een stukje Grafgeschiedenis gingen schrijven. Ik zie de bedevaarders de eerste dag binnenkomen. Uitgehongerd en dorstig met een blik op oneindig. 'Oeioei, dit is nog maar de eerste dag', dacht ik toen. De vreugde op de Somport was ook een moment om in te kaderen. De blijheid op de gezichten op de top is moeilijk met een pen, laat staan met een toetsenbord te beschrijven. Ook de 10 km lange weg rechtdoor die de Landes typeerde, zal voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staan. De vreugde om de zee, het totaal leeg zijn in Hourtin, het kwijt rijden. Het zijn dingen die je nooit vergeet.
Zonder het te beseffen was ik al Iteuil en Ligugé gepaseerd. Even opletten in Poitiers. Een heel mooie stad naar 't schijnt, maar je kan niet alles bezoeken. Op weg naar Buxerolles doken de eerste kastelen en abdijen op. Naar 't schijnt toch, want weer dwaalden mijn gedachten af...
Ik overschouwde even de troepen. Aan de verkenners, Martine en ik. Martine die altijd voor de nodige sfeer zorgde, er staat voor iedereen en toch stil te krijgen is, als het fietsen even moeilijk gaat. Ik, die ingewijd was in het ophangen van de was en leerde beseffen dat snelheid niet alles is. De bus mocht ook niet vergeten. Jozef die een toonbeeld van onverzettelijkheid is en die elke avond zijn koffietje nodig heeft. Jan die me vaak met zijn gevatte opmerkingen deed lachen. Myriam met haar stempeltjes. Voor de bedevaarders zorgde ze zo voor een inside joke. Het 40 jaar jubileum van Myriam en Jan en het geluk dat van hun beiden uitstraalden, was zo mooi om te zien. Erik, alias Zijne Wijsheid, die je elke dag weer in stilte ziet genieten. En wat een fysiek heeft die man. Patricia die met haar talenknobbel ons overal doorheen loodst. En nodig is het soms. Karen en Bart wiens pomp mijn armen al dubbel zo dik gemaakt heeft en die steeds een aanmoedigend woord klaar hebben voor iedereen. En dan was er nog de achterhoede. Maurice, wie ik sinds gisteren kolonel noem, van wie je elke keer weer een grap mag verwachten, die van een eenvoudig 'floschke' een onvergetelijk item weet te maken en dan praat ik nog niet over een gewone stylo. Greet, die je soms ziet denken 'o jee, wat doet ie nu weer', maar wie ik bewonder om haar moed en doorzettingsvermogen. Ze heeft me vooral geleerd dat je moet genieten van de reis, moet rondkijken en niet enkel naar de snelheid van mijn kilometerteller. Wat een geweldige bende was dit toch geworden. Er werden banden gesmeed die ik voor eeuwig zal koesteren.
'Joehoeeeeeeeeeeeee!!!' De stem van Kathleen galmde door heel Dissay heen. Ik werd gewekt uit mijn dagdromen en een fantastisch verrassing stond te wachten. Een cake met het opschrift 842,5 werd aangesneden. Weliswaar waren we nog 10 km verwijderd van de helft, maar smaken deed hij. Maurice zag toen zijn kans schoon. Achter gangmaker Greet deed hij alsof hij de altijd zichtbare VAG-vrachtwagen niet zag en ging als een dief in de nacht op zoek naar de meet. Even nog een flauw telefoontje: waar zijn jullie eigenlijk? Maar als een ware tourwinnaar smeet hij zijn wiel net voor dat van Greet over de eindstreep. De handjes gingen de lucht in. De rest stond niet eens op de finishfoto, niet eens op de vaste camera zelfs.
Het werd een bijzonder moment. De champagne werd ontkurkt, de groepsfoto werd getrokken en we beseften dat we al iets moois verwezenlijkt hadden.
Nog 18 km hadden we voor de boeg. En weer kon ik mijn gedachten niet bij de omgeving houden. Ik bedacht me hoe dankbaar ik alle helpers was. De Vagmadammen Elly en Dorothee. Elly met haar verhaaltjes, haar 2eurostukken en hare meilleux. Dorothee die het tienvingerspel introduceerde en wiens humor ik elke keer wist te smaken. Peter die hopeloos werd van het niet werkende internet en met wie ik smakelijk gebakken chorizo veroberde bij de opening van de olympische spelen. Ik weet dat hij nu elke avond knarsetandend deze blog zit te lezen en de sfeer wil blijven proeven. Emma die ons verwende met meloenen en snoepjes en met pretoogjes naar haar mama keek tijdens datzelfde tienvingerspel. Hedwig die als een vrouwelijk herder over de schaapjes waakte en bij elke aankomst zorgde voor een overvloed aan eten. Ook hun opvolgers mag ik niet vergeten. Kathleen en Leen die met jeugdig enthousiasme elke middag voor een uitgebreid buffet zorgen en de lat nog hoger proberen te leggen. Ilse en Stef die we even een snelcursus winkelen gaven (cola zero en witte wijn), maar toch ook hun eigen toets wisten te geven (leffe). En dan hebben we het nog niet gehad over hun goddelijke toastjes met pesto. Al deze mensen maken het ons zo gemakkelijk. We kunnen onze dankbaarheid niet genoeg uiten.
Ik schrok weer even wakker, want plots dook een kasteel op in Ingrandes. We waren er. Veel van de rit had ik niet gezien, hoewel er naar verluid echt wel mooie dingen te zien waren, maar soms moet je even alles overdenken en op zoek gaan naar de menselijke dingen. En toen ik het campingdomein binnenreed had ik maar een wens...
Hopelijk wordt de tweede helft even veel de moeite.
Salutations,
Tom
PS Degene die 72,83km gegokt hadden op de rit van vandaag, mogen hun cheque bij bookmaker Peter Ennekens opvragen.
Ik wens jullie allen in elk geval een schitterend tweede deel toe. Volhouden allemaal!
Ik ben net terug van het Reggae festival te Geel. Het was weer spek voor mijn bek.
Nu ga ik dagelijks de blog volgen en waarschijnlijk ook reageren.
Elly en ik zijn dus veilig thuis geraakt, maar we hadden onderweg de ene stortbui na de andere en dat vanaf Rouen. Het was precies of we gestraft werden, maar vraag me niet waarom ! Ik dacht dat we in Bedus al genoeg gezegend waren met onze tent vol ... Het was toch voorzichtig rijden geblazen. Maar onze beschermengelen (= de lintjes van Carmen & Pilar ) hebben ons geholpen. Natuurlijk hebben we de nodige haltes gehouden met onze "grand crème" en om 22.30 waren we thuis.
Toen ik vandaag naar Geel reed, zag ik enkele fietsers met een rode t-shirt en helm op, automatisch stopte ik, maar zij reageerden heel bizar. Toen besefte ik dat ik geen madam van de VAG meer was.
Zo te lezen wordt het tijd dat er wat rustige dagen aankomen. Vergeet niet te genieten hé, want wij zijn allemaal trots op jullie. Morgen probeer ik eens bij de zusters hier in 't Graf langs te gaan om hen wat "pittige" details te vertellen .
Vele dikke kussen, xxx maal 11 en nog een paar dikke kussen voor onze vervangers.
In Tongerlo zal ik het 10 tenenspel eens met jullie spelen !
Genieten mannen, van elk moment!
Tom, ge moet eens meer wat langer weg gaan, dan weten we meer van jou dan als ge 2 straten verder zit.
Kus van je ma.
En voor al diegene die mee zijn!
Mooi!
genieten jullie maar lekker verder!
Wij hebben vrijdag ook jullie kaartje gekregen. Ik heb al veel met het "kaatje" gespeeld.
Ondertussen hebben mama en papa me ook al geleerd om "santé" te doen met mijn drinkbeker - ik denk dat jullie dat ook wel regelmatig doen ginder, niet?
Groetjes van jullie kapoen!
zoals ik gisteren tijdens ons ontbijtje (eigenlijk omwille van de "nabespreking" van ons TMF-stressfactor-festival, maar het is een gezellige voormiddag vol (blog)verhalen over de Zaragoza-fietstrip geworden) al zei tegen de collega's, je moet dringend contact opnemen met Marc Helsen van de GVA. Die heeft minstens twee a drie boeken geschreven vol reisverhalen (die hij dan waarschijnlijk op kosten van de GVA gemaakt heeft (allee dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar 't zou toch meegenomen zijn)). Wat ik dus eigenlijk wil zeggen: "Uw "verhalen", "ervaringen" of hoe ik het moet noemen zijn veel beter!!!!
Ik kijk in ieder geval elke dag uit naar een nieuwe ervaring van jullie kant!
Over de helft, genieten is dus de boodschap!!!
Groetjes en we duimen dat het weer blijft meezitten
Houd de moed erin en geniet van elke dag, elk uur, elk moment.....
We kijken uit naar de volgende rit.
Ook al krijgen we de informatie nu van jullie ipv ze te beleven, het blijft boeiend omdat we ons in de situatie kunnen inleven.
Frank en ik blijven dag na dag volgen hoe jullie de kilometertjes wegwerken en dichterbij komen. De laatste kilometers van Tongerlo naar Turnhout zullen we samen met jullie afmalen. We zijn erg laat opgebleven om de belevenissen van de dag (die Tom supergoed kan beschrijven) te lezen.Uiteindelijk zijn we teleurgesteld in ons beddeke gekropen en deze morgen (ik ben eigenlijk een langslaper) had Frank de blog al geopend en konden we eindelijk het verslag lezen.
Aan iedereen een dikke knuffel en volhouden zou ik zeggen.
Blijf steeds in elkaar geloven en geniet nog van de volgende ritten en vergeet vooral niet te genieten van de mooie omgevingen die jullie nog tegen gaan komen.
Ik kijk alvast uit naar het volgende mooi verhaal.
Martine, wij hebben ons gisteren goed geamuseerd op het feestje van Leen Husson. Dit feestje was af, niets te kort !!!
Enkel jouw afwezigheid ontbrak er!!!! maar niet getreurd op het volgende feestje(An Seigers) zal je waarschijnlijk wel mee kunnen genieten.
groetjes nog en vele dikke kussen van al je VVM-vriendinnen!!!!!!
Misschien bij de volgers van Tongerlo naar Turnhout. We wensen aan julli allen nog veel moed. Hou vol, iedere dag zijn jullie dichter bij de Belgische grens! En volgende week is het zover. Dan bollen jullie met de armen in de lucht over de eindmeet. Veel hartelijke groeten.
Hoe mooi je de mensen van de groep typeert, Tom!
Jouw brieven zijn onderwerp van gesprek in de familie.
Ik wens jullie veel moed voor het volgende stuk.